Katedra w Sewilli
Katedra Najświętszej Marii Panny w Sewilli, gotycki symbol Andaluzji.
Katedra w Sewilli jest największą gotycką świątynią na świecie oraz trzecią największą po Bazylice Świętego Piotra w Rzymie i Katedrze Świętego Pawła w Londynie budowlą sakralną. Wraz z znajdującym się tuż obok zespołem pałacowym Real Alcazar oraz Głównym Archiwum Indii, w 1987 roku wpisana została na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Także dzięki harmonii między działalnością duszpasterską i kulturalną.
Historia Catedral de Santa Maria de la Sede de Sevilla sięga 1172 roku gdy dynastia Almohadów zleca budowę Mezquity Mayor de Sevilla. Po kilku wiekach, na jej fundamentach powstał najbardziej spektakularny kościół tamtych czasów. Z dawnego meczetu ocalał fragment dziedzińca Patio de los Naranjos, Puerta del Perdón i wieża La Giralda, będąca najwyższym budynkiem w Andaluzji. Stąd rozpościera się najpiękniejsza panorama na miasto.
Budowie Katedry w Sewilli przyświecała myśl „Zbudujemy świątynię tak piękną i tak wielką, że wszyscy którzy ją zobaczą wezmą nas za szaleńców”. Widząc rezultat, trudno temu motto zaprzeczyć. Wspaniałość zewnętrzna Katedry NMP wynika z jej rozmiarów. Ma 76 metrów długości, 116 metrów szerokości a jej dzwonnica wznosi się na wysokość 104 metry. Dopełnieniem jest jej wewnętrzne bogactwo, między innymi ołtarz główny pokryty trzema tonami złota, którego wykonanie trwało stulecie, także XVI-wieczny chór, dwuczęściowe ograny piszczałkowe, 5 naw i 13 portali. Znajduje się tu grobowiec Krzysztofa Kolumba, a Kaplica Królewska kryje szczątki członków rodziny królewskiej, między innymi Ferdynanda III i Alfonsa X. Katedrę w Sewilli w 1993 roku odwiedził podczas swojej 59 podróży apostolskiej papież Jan Paweł II.
100-letnia historia budowy Katedry w Sewilli.
Katedrę w Sewilli wzniesiono w miejscu Wielkiego Meczetu Almohadów, marokańskiej dynastii. O budowie meczetu w 1172 roku zadecydował kalif Abu Yaqub Yusuf, który przeniósł do Sewilli stolicę kalifatu po podboju Andaluzji. Gdy w 1248 roku Ferdynand III przybył do Sewilli, zgodnie ze zwyczajem podboju muzułmańskich miast, meczet został schrystianizowany i ustanowiono tam stolicę biskupią. Pod koniec XIV wieku zrujnowany stan meczetu stał się pretekstem do jego zburzenia i zbudowania świątyni w stylu gotyckim. W 1401 roku kapituła katedralna zarządziła budowę nowego kościoła, zniszczonego niemal doszczętnie na skutek trzęsienia ziemi w 1356 roku.
Przebudowa Katedry NMP w Sewilli rozpoczęła się w 1434 roku, trzydzieści trzy lata po decyzji politycznej. Pierwszym architektem był uznany w latynoskim środowisku akademickim w XV wieku Ysambart, który wykonał oryginalne katedralne plany. Dokumenty te są podstawowym źródłem rekonstrukcji świątyni, także sposobu pracy architektów późnego gotyku. Z uwagi na fakt, iż są jednym z nielicznych i najwcześniejszych przykładów hiszpańskiego planu architektonicznego są niezwykle cennym zabytkiem należącym do katedralnego skarbca. Ówczesny plan zakładał zniszczenie Patio de los Naranjos i menaretu, aktualnej Giraldy. Pierwszym udokumentowanym mistrzem budowlanym sewilskiej Katedry i odpowiedzialnym za większość jej wykonania był inny Francuz, pochodzący z Katalonii, mistrz Carlin. Po jego śmierci, aż do symbolicznego jej ukończenia w 1506 roku prace budowlane nadzorowali Joan Normant i Alonso Rodriguez. Zburzono większość meczetu, patio otoczono krużgankami a minaret zamieniono na dzwonnicę. O ile budowa Katedry NMP w Sewilli trwała 100 lat, to prace wykończeniowe ponad cztery wieki. Monumentalnych rozmiarów świątynia zajmująca terytorium niemal 23500 metrów kwadratowych miała być symbolem zwycięstwa chrześcijaństwa nad islamem.
Dwie dekady po ukończeniu budowy gotyckiej świątyni zdecydowano się na dobudowanie szeregu budynków gospodarczych w stylu renesansowym, między innymi wielkiej XVI-wiecznej zakrystii w kształcie greckiego krzyża.
Katedra Najświętszej Marii Panny w Sewilli, architektura zewnętrzna.
Ogromnych rozmiarów Katedra w Sewilli nawiązuje do wielu stylów architektonicznych z uwagi na pięciowiekowy okres budowy. Fakt, iż okres najważniejszych prac budowlanych przypadał na XV i XVI wiek, andaluzyjska świątynia jest największym gotyckim symbolem Hiszpanii.
Gotycki nurt w architekturze zewnętrznej Katedry widoczny jest między innymi w strzelistości wież, licznych smukłych oknach z dekoracyjnymi maswerkami, mnogości witraży, charakterystycznym systemie łuków przyporowych zdobionych sterczynami oraz bogato zdobionych portalach, także w pełniących funkcje dekoracyjne i odstraszające gargulcach. Sewilska świątynia jak na gotycką budowlę przystało składa się z 5 naw i 9 portali.
Puerta del Príncipe nosząca także nazwę Puerta de San Cristobal jest głównym wejściem do Katedry przed którym znajduje się replika Giraldillo. Po przeciwnej jej stronie znajduje się Puerta de la Concepción wiodąca do Patio de los Naranjos. Majestatyczna Puerta del Perdón służąca jako wejście do świątyni od ulicy Alemanes przez Patio de los Naranjos, jest najstarszą i jedyną zachowaną ze starego meczetu Almohad. Po bokach znajdują się wizerunki świętych Piotra i Pawła, a powyżej płaskorzeźba przedstawiająca Wypędzenie Kupców. Puerta de la Asunción nazwę zawdzięcza od tympanonu ukazującego Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny. Puerta del Lagarto leży u podnóża Giraldy po jej prawej stronie, Puerta de Palos po lewej z tympanonem ukazującym Pokłon Trzech Króli. Puerta de Campanillas znajduję się obok Kaplicy Królewskiej. Portal nazywany jest drzwiami dzwonów, gdyż podczas budowy Katedry znajdowały się tam dzwony, poświęcony jest zgodnie z dekoracją jego tympanonu wjazdowi Chrystusa do Jerozolimy. Puerta de San Miguel nosząca drugie imię Puerta del Nacimiento to brama ku ci narodzeniu Chrystusa, z kolei Puerta del Bautismo przedstawia jego chrzest.
Grobowiec Krzysztofa Kolumba w Katedrze w Sewilli.
Jedno z wejść do Katedry w Sewilli wiedzie przez Puerta de San Cristobal, a grobowiec Krzysztofa Kolumba znajduje się tuż za nią, w prawym transepcie. Pomnik, którego twórcą był pochodzący z Madrytu rzeźbiarz Arturo Melida miał pierwotnie stanąć w Katedrze w Hawanie na Kubie. To jedno z ważniejszych miejsc, które kryje sewilska Katedra, upamiętniające zasługi jakie poczynił dla ówczesnego Imperium Hiszpańskiego.
Grobowiec od 1902 roku kryje szczątki odkrywcy Ameryki i jest piątym miejscem jego pochówku. Krzysztof Kolumb zmarł w 1506 roku w Valladolid, a ciało pochowane zostało w tamtejszym Klasztorze San Francisco. Trzy lata później na wniosek syna Kolumba, Diega, ciało zostało przeniesione do Klasztoru Cartuja w Sewilli. Dokładna data kolejnego transferu szczątków żeglarza nie jest znana, choć różne źródła podają lata między 1540 a 1544 rokiem. W Katedrze Santo Domingo na Dominikanie spoczywał do 1795 roku, gdzie pochowano także jego syna, Diego Colona w 1544 roku. Gdy w 1898 roku Hiszpania utraciła Kubę, rząd zdecydował o sprowadzeniu zwłok admirała Krzysztofa Kolumba do kraju rozważając pochówek m.in. w Granadzie, Kordobie i Huelwie. Ostatecznie wybrano Katedrę w Sewilli, a decyzję w tej sprawie podjął na podstawie ostatniej woli przodek Kolumba. Jeszcze w tym samym roku na krążowniku Conde de Venadito przetransportowano urnę z Hawany do Kadyksu, miesiąc później na okręcie Giralda dotarł do aktualnej stolicy Andaluzji, gdzie spoczywa do dziś. Można by rzec, że jego szczątki podróżowały tak jak on za życia.
W grobowcu wykonanym przez Melidę spoczął w 1902 roku po uroczystym nabożeństwie pogrzebowym w Katedrze w Sewilli. Wyjątkowo dekoracyjny pomnik przedstawia czterech hiszpańskich króli: Kastylii, Leona, Aragonii i Nawarry niosących na barkach trumnę. Mauzoleum jest alegorią do wędrówki po świecie zwłok Kolumba. Umieszczono na nim napis Tutaj spoczywają kości Krzysztofa Kolumba, pierwszego admirała i odkrywcy RIPA Nowego Świata.
Ponad 600 katedralnych dzieł o nieobliczalnej wartości kulturowej.
Wnętrza Katedry NMP w Sewilli zgromadziły najbogatszych zbiór skarbów artystycznych zachowanych w kościelnych wnętrzach. Liczą ponad 600 dzieł o olbrzymiej wartości kulturalnej i sakralnej, stąd nazywana jest jedną z ważniejszych galerii sztuk w Hiszpanii.